Οι δύο όψεις της πραγματικότητας.

Δεν γνωρίζει κανείς -και με βεβαιότητα- πως να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα.
Έχουμε κάποιες συνήθειες και εδώ και τόσα χρόνια έχουμε συμβιβαστεί σε έναν τρόπο συμπεριφοράς. Αλλάζει κάτι προς το καλύτερο εάν ξανασχεδιάσουμε, την ζωή μας και την συμπεριφορά μας; 

Θα ήθελα πολύ, να είναι όλα απλά, δεν ξέρω όμως εάν συμφέρει .....

* Εάν ακούω χωρίς να μιλάω, πώς θα γνωρίζεις τι θέλω;
* Δράση χωρίς σχεδιασμό, μήπως οδηγεί στην αναρχία;
* Εάν δεν ακούσεις τον πόνο μου, τι λύσεις θα μου προσφέρετε;
* Πιστεύω σε κάτι που δεν φαίνεται, για δράση και αγώνα το όραμα αρκεί ή θέλει την αμφιβολία ως σύμβουλο καλού σχεδιασμού;
* Να εργάζομαι σκληρά και να με κλέβει, κράτος, κόμμα και τεμπέλης; Και ο άρπαγας της τελευταίας Ελπίδας να είναι τάχατες ο Αρχηγός;
* Το χαμόγελο χαρίζει χρόνια και ζωή και ο κατσούφης κλέβει ελπίδα, σαν τη βδέλλα.
* Να εμπιστεύομαι αυτόν που ακούει προσεκτικά, γιατί μερίδιο από τον χρόνο του ΧΑΡΙΖΕΙ και είμαι καχύποπτος μ' αυτόν, που μόνο για τον εαυτό του και τις ιδέες του μιλά και που τον πολύτιμο χρόνο  μου κλέβει.
* Κατανοώ, εάν κάποιος μου μιλά και με υπομονή τα σχέδια του μας εκθέτει. Στωικά ακούω τον αγενή, που επιδιώκει ευθύς κι ασυλλόγιστα, στις θέσεις του να προσχωρήσω.
* Όποιος γνωρίζει να αγαπά, νοιώθει τον πόνο της αγάπης, όταν για μίσος κάποιος μας μιλά.
* Ευγνώμων είμαι και με σας, διότι μου προκαλέσατε μια κίνηση, στα νοητά 'γρανάζια' του μυαλού μου. Μνησίκακοι είναι όσοι δεν γνωρίζουν να αγαπούν, διότι, ενώ μπορούν κανένας δεν τους πρόσφερε ποτέ Αληθινή και άδολή Αγάπη.

Ευχαριστώ.